Doodvermoeiend

We lezen in het boek voor de boekbespreking. De spanning stijgt een beetje. Ik denk dat we er ons allebei van bewust zijn dat het een haast onmogelijke klus is. En neen, we zijn niet te laat begonnen. En ja, we zouden ook voor een luisterboek kunnen kiezen. Maar de reden waarom we dat (nu) niet doen, is misschien voor een volgende blog.

‘Mama, dit kost zo veel energie. Je begrijpt niet hoe moe ik word van een blad lezen. Kijk nu eens naar mij als ik lees, dan zie je het toch. Van een ‘a’ maak ik soms een ‘o’ en van een ‘t’ een ‘f’. En dan maak ik zo maar andere woorden.’

‘Bij welke letters heb je dat het meest?’, vraag ik. ‘Soms met letters die er hetzelfde uitzien of die hetzelfde klinken of soms zelfs met allebei.’ Ik vraag: ‘Dus je ziet de letters anders, het is niet dat er in je hoofd iets anders gebeurt?’ ‘Oh, jawel, dat kan soms ook. Een blad vol kleine letters dat is echt doodvermoeiend.’

‘En dansen de letters ook?’, wil ik weten. ‘Dansen? Wat bedoel je daar nu mee?’, vraagt ze verwonderd. ‘Sommige mensen zeggen dat letters bij dyslexie dansen’, zeg ik voorzichtig. ‘Neen, ik geloof niet dat ik daar last van heb’, zegt ze.