Klaar is Kees!

Na zeeklassen in april moest er een verslag gemaakt worden. Begin juni komt het er ineens uit: ‘Ik moet nog altijd dat verslag’. Ik stel voor om het met de dyslexiesoftware (voorleesfunctie en woordvoorspeller) te doen of via de dicteerfunctie op de Ipad. Ze kiest voor dat laatste en ‘Neen, je moet niet helpen!’.

Terwijl ik in mijn kookpotten sta te roeren, ontstaat er een fikse ruzie tussen haar en de technologie. ‘Schrijf nu toch eens wat ik zeg. Opnieuw! Ongedaan maken! ON-GE-DAAN MA-KEN! Neen, HING, niet Henk! HING, H-I-N-G!’ Ze klinkt wel een heel strenge juf tegen een meisje met dyslexie.

Ik blijf maar roeren en luisteren en beslis om me er toch maar buiten te houden. Dit is iets tussen haar en de Ipad.

En dan klinkt het ineens ‘Mama, het is klaar!’ Fantastisch, helemaal zelfstandig: een verslag van twee pagina’s. Enkel de leestekens zijn hier en daar verkeerd. Die laat ik haar nog verbeteren met de voorleesfunctie en … klaar is Kees!